1. Malarstwo olejne- rozpowszechnione zostało przez Jana van Eycka (do tej pory posługiwano się głównie temperą). Odkrył on właściwą proporcję oleju i pigmentu uzyskując gładką powierzchnię malowanych dzieł. Połyskująca powierzchnia była tak gładka, że oglądając namalowane na obrazie "Małżeństwo Arnolfinich" odnosiło się wrażenie, że można samemu się w nim przejrzeć.
2. Sfumato- rozpowszechnione zostało przez Leonarda da Vinci. Najbardziej wypukłe fragmenty malował warstwami prześwitujących (niemal przejrzystych) barw. To umożliwiło gładkie połączenie tonów ciała a taki sposób, aby stopniowo stawały się jaśniejsze lub ciemniejsze wraz z zaokrąglaniem powierzchni. Granica między dwiema barwami sprawia wrażenie zamglonej lub rozmytej
3. Impasto- rozpowszechnione zostało przez Rembrandta. Eksperymenty Rembrandta ze światłocieniem są powszechnie znane, podobnie jak sposób używania pędzla.Nakładał warstwy za pomocą szpachli. Z bliska nie sposób poznać poszczególnych elementów, jednak z oddali stają się one wyraźne.. Grubość farby sprawia, że wyglądają bardziej realnie przez dodanie dziełu objętości.
4. Dywizjonizm- rozpowszechniony został przez Claude Moneta. Pracował w plenerze (en plein air), gdzie starał się uchwycić różnice barw w zależności od otoczenia. Uzyskiwał to dzięki muskaniu płótna cętkami koloru, które w pewnej odległości zlewają się. Ostateczny efekt dawał poczucie swobody. Muśnięcia tworzą efekt migotania- jak połyskujące na wodzie światło słoneczne. Namalowane postacie wyglądają, jakby były na skraju roztopienia się w krajobrazie
5. Pointylizm- rozpowszechniony przez Georgesa Seurata. Malował rozszczepiające się na przedmiotach światło w stylizowany sposób- rozłożył barwę na cząstki elementarne- punkty.
2. Sfumato- rozpowszechnione zostało przez Leonarda da Vinci. Najbardziej wypukłe fragmenty malował warstwami prześwitujących (niemal przejrzystych) barw. To umożliwiło gładkie połączenie tonów ciała a taki sposób, aby stopniowo stawały się jaśniejsze lub ciemniejsze wraz z zaokrąglaniem powierzchni. Granica między dwiema barwami sprawia wrażenie zamglonej lub rozmytej
3. Impasto- rozpowszechnione zostało przez Rembrandta. Eksperymenty Rembrandta ze światłocieniem są powszechnie znane, podobnie jak sposób używania pędzla.Nakładał warstwy za pomocą szpachli. Z bliska nie sposób poznać poszczególnych elementów, jednak z oddali stają się one wyraźne.. Grubość farby sprawia, że wyglądają bardziej realnie przez dodanie dziełu objętości.
4. Dywizjonizm- rozpowszechniony został przez Claude Moneta. Pracował w plenerze (en plein air), gdzie starał się uchwycić różnice barw w zależności od otoczenia. Uzyskiwał to dzięki muskaniu płótna cętkami koloru, które w pewnej odległości zlewają się. Ostateczny efekt dawał poczucie swobody. Muśnięcia tworzą efekt migotania- jak połyskujące na wodzie światło słoneczne. Namalowane postacie wyglądają, jakby były na skraju roztopienia się w krajobrazie
5. Pointylizm- rozpowszechniony przez Georgesa Seurata. Malował rozszczepiające się na przedmiotach światło w stylizowany sposób- rozłożył barwę na cząstki elementarne- punkty.
6. Enkaustyka- antyczna technika malarska, w której spoiwem był wosk pszczeli. Pigmenty starte z woskiem nakładano na gorąco (szpachelkami lub pędzlem). Trwałe barwy, odporne na wilgoć, ulegają jednak destrukcji pod wpływem wysokich temperatur.
Technika doprowadzona do doskonałości w Egipcie (fajumskie portrety), w I i II w. w Grecji i w Rzymie, próby wskrzeszenia enkaustyki nastąpiły w renesansie, jednak bez pomyślnych wyników. Według opinii starożytnych technika ta wprowadzona została przez greckiego malarza Pauzjasza ze szkoły sykiońskiej
7. Action painting- technika związana wprost z powstałym w latach 40 ruchem ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Malarstwo gestu miało być „czystą abstrakcją”, dać malarzowi pełną swobodę twórczą, uwolnić i przenieść na płótno prawdziwą ludzką naturę. To manifestacja stanu emocjonalnego, psychicznego malarza, ujawniającego się w procesie twórczym. Płótno jest tym dla malarza tym, czym dla aktora scena. Jest to instynktowny i emocjonalny sposób malowania energicznymi ruchami pędzla, z wykorzystaniem przypadkowych efektów uzyskanych przez kapanie i rozlewanie farby na płótnie. W action painting sama czynność malowania jest równie istotna, co ukończone dzieło, które działa wyłącznie fakturą i kolorem, a jego istotą jest swobodnie i żywiołowo traktowana materia malarska. W 1949 terminu action painting użył amerykański krytyk H. Rosenberg na oznaczenie sposobu malowania J. Pollocka, który zerwał całkowicie z dotychczasową tradycją i techniką malarską (np. chlapał farbą na leżące na podłodze płótna, mieszał farbę z piaskiem i odłamkami szkła, używał emalii i lakierów przemysłowych zamiast farb olejnych, a zamiast pędzla - patyków czy rozpylaczy).
8. Alla prima- (za pierwszym razem), sposób malowania pospiesznie, spontanicznie i intuicyjnie, bez podmalówek, laserunków i szkiców. Technikę alla prima jako zasadę programową przyjęli impresjoniści.
9. Cloisonizm- sposób malowania polegający na operowaniu jednobarwną plamą, obwiedzioną wyrazistym konturem, opracowany przez Paula Gauguina.
10. Dripping- technika malarska polegająca na pokrywaniu poziomo leżącego płótna farbami, skapującymi z podziurkowanej puszki, kija lub pędzla. Zastosowana pierwszy raz M. Ernsta, a na szeroką skalę stosowana przez J. Pollocka.
11. Frottage- technika odciskania faktury dowolnych przedmiotów na powierzchni papieru przez przyłożenie papieru do danej rzeczy i mocne pocieranie go ołówkiem. Technika użyta jako metoda artystyczna po raz pierwszy w latach 20 XX w. przez Maxa Ernsta.
