perspektywa i głębia

• Perspektywa

W malarstwie jest to umiejętność ukazywania trójwymiarowych przedmiotów na płaszczyźnie, z zachowaniem naturalnych stosunków przestrzennych.
Rodzaje perspektyw:

• linearna; zbieżna (czołowa, boczna, ukośna, żabia (punkt widzenia położony nisko) i ptasia (punkt widzenia położony wysoko)- Istotą perspektywy jest rzutowanie wszystkich punktów przestrzeni na płaszczyznę lub inną powierzchnię, względem pewnego punktu zwanego środkiem perspektywy.

Idealne miasto- Pierro della Francesca

• barwna (malarska)- wykorzystuje zjawisko optyczne, które polega na złudzeniu, że pewne kolory zdają się być bliżej lub dalej od obserwatora, choć w rzeczywistości są tak samo oddalone. Kolory zimne wydają się oddalać, a ciepłe zbliżać

Góra Świętej Wiktorii- Paul Cézanne

• powietrzna- w miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym. Wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy bledną i stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów stają się mniej wyraźne, jakby zamglone.

Wędrowiec przed morzem mgły  Caspar David Friedrich

• odwrócona- sposób oddania trójwymiarowych przedmiotów na płaszczyźnie, polegający na tym, że punkt zbiegu linii perspektywicznych znajduje się przed płaszczyzną obrazu, a nie, jak w perspektywie linearnej, za nią. Przedstawione obiekty rozszerzają się w miarę ich oddalenia od obserwatora. Perspektywa odwrócona stosowana jest m.in. w pisaniu ikon.

Ewangelista Łukasz piszący ikony

• intencjonalna, hieratyczna- osoba najważniejsza na obrazie przedstawiona jest w skali większej niż otoczenie.

• kulisowa- formy zachodzące w obrazie jedna na drugą wywołują wrażenie, że ta, która ukazana jest w całości, znajduje się bliżej patrzącego, a ta, która pokazana jest tylko częściowo - dalej.

• rzędowa- prawdopodobnie najstarszym znanym człowiekowi sposobem oddawania głębi- elementy bardziej oddalone są umieszczone wyżej.

• pasowa- postacie pogrupowane są w poziome rzędy (pasy), to co blisko umieszczone jest na samym dole, zaś pasy wyższe przedstawiają to co znajdowało się dalej.

• topograficzna- stosowana już w starożytności przez Egipcjan. To przedstawienie krajobrazu na płaszczyźnie „z lotu ptaka” przy jednoczesnym zaznaczeniu w nim obiektów widzianych z boku (np. drzewa). Inaczej mówiąc polega na tym, że obiekty rozmieszczone planowo na płaszczyźnie obrazu w sposób przypominający mapę. 

• Plany 

Rozróżniamy plan pierwszy, drugi i pozostałe oraz tło. 

System planów:
pierwszy plan - postać bądź przedmiot znajduje się najbliżej patrzącego. Jest największa, najbardziej uwidoczniona i jako pierwsza rzuca się w oczy.
drugi plan - postać bądź przedmiot, w tle obrazu. Mimo, że nie przykuwa uwagi, tak bardzo jak pierwszy , jest również bardzo ważny.
trzeci plan- tło - jest dopełnieniem do całego obrazu.

Złote tło symbolizowało rzeczywistość ponadczasową (ikony)

Tinta – jednolite tło jasnego koloru; w technikach malarskich, jest to tło nałożone jasną farbą.
Apla – jednolite tło w technikach graficznych, służące jako podkład pod tekst lub ilustracje. W plastyce jest to jednolite tło nałożone farbą, ołówkiem, kredkami, dowolnego ciemnego koloru.

 

teoria barw

• BARWA

Wrażenie wzrokowe wywołane falami świetlnymi. Wrażenie danej barwy można wywołać falą świetlną o odpowiedniej długości, jak i zmieszaniem, czyli równoczesnym działaniem, w odpowiedniej proporcji trzech barw podstawowych.

Koło barw

Mamy trzy kolory podstawowe poprzez mieszanie których, uzyskujemy poszczególne barwy różniące się chociażby nasyceniem czy jasnością. Barwy podstawowe, to: czerwony, żółty i niebieski. Składając ze sobą te kolory w różnych proporcjach uzyskamy poszczególne barwy proste (uzyskane poprzez rozszczepienie światła w pryzmacie) i barwy złożone (mieszanina barw prostych). Efektem zmieszania kolorów w układzie światła emitowanego (mieszanie addytywne) daje w efekcie barwę białą. Natomiast zmieszanie pigmentów (mieszanie subtraktywne) daje barwę czarną.

Podział barw

• Barwy proste (monochromatyczne, widmowe) - barwy otrzymane z rozszczepienia światła białego. 

• Barwy złożone - barwy składające się z mieszaniny barw prostych w dowolnych proporcjach, czyli z mieszaniny fal elektromagnetycznych o różnych długościach z zakresu promieniowania widzialnego.
• Barwy achromatyczne (barwy niekolorowe) - wszystkie barwy nie posiadające dominanty barwnej, a więc kolory: biały, czarny, oraz wszystkie stopnie szarości.

• Barwy chromatyczne (barwy kolorowe) - wszystkie kolory, w których można wyróżnić dominantę, choćby niewielką, jakiejś barwy.
• Barwy podstawowe – to zestaw trzech barw, których nie można uzyskać poprzez mieszanie innych (czerwona, niebieska, żółta)

• Barwy pochodne– to zestaw trzech barw,uzyskanych z połączenia parami barw podstawowych (fioletowy, pomarańczowy, zielony)

• Barwy czyste– to zestaw sześciu barw: trzech podstawowych i trzech pochodnych

• Barwy złamane- uzyskujemy dodając do każdej z farb o barwie podstawowej i pochodnej odrobinę farby o barwie dopełniającej 
•  
• Barwy dopełniające to pary barw dopełniające się do achromatyczności. Najczęściej są przedstawiane jako barwy leżące naprzeciwko siebie w kole barw.

• Barwy ciepłe– to zakres barw od purpury po żółcień, dające wrażenie ciepła i postrzegane w obrazach, jako charakterystyczne dla planów bliższych.

• Barwy zimne– to zakres barw od fioletu po zieleń, dające wrażenie zimna i postrzegane jako barwy dalszego planu.

 

Gama barwna

To inaczej koloryt, grupa barw tworzących ogólny ton kompozycji. Stanowi ona najistotniejszy element kolorystyki obrazu. Rozróżniamy gamę zharmonizowaną (przewaga kolorów ciepłych, zimnych, neutralnych), zróżnicowaną (szeroka gama z licznymi kontrastami), z akcentem barwnym. Należy pamiętać, że podział ten jest względny, ponieważ temperatura barw w dużej mierze zależy od kolorów, które z nią sąsiadują.

• wąska gama barw zimnych 

Autoportret w zielonym bugatti- Tamara Łempicka

• wąska gama barw ciepłych

Słoneczniki- Vincent van Gogh

• szeroka gama barwna

Płacząca kobieta- Pablo Picasso

• gama barw neutralnych

Śpiąca Cyganka- Henri Julien Félix Rousseau

• akcent kolorystyczny

Kwiaty- Andy Warhol

Kontrast

Uwydatniona różnica, przeciwieństwo elementów obrazu. Kontrast służy do podkreślenia i zaakcentowania wybranych elementów dzieła. Może też służyć do podkreślenia nastroju pracy, na przykład niepokoju i niepewności. Zestawienia kontrastowe mogą być łagodne lub agresywne, a jest to uwarunkowane wielkością przeciwstawionych plam barwnych, sposobem wykorzystania cech barwy i systemem ich zestawiania (np. przy ich rozdzielaniu konturem - kontrast słabnie). Przy stosowaniu kontrastu tonów największą siłę działania uzyskuje się przez zestawianie barw dopełniających, mniejszą - przez zestawianie trzech barw podstawowych, jeszcze mniejszą - trzech barw pochodnych, najmniejszą - pośrednich. Przeplatanie wąskich pasków tonów kontrastowych powoduje wrażenie migotania, co często stosowane bywa w kompozycjach op-artowskich. Silnie skontrastowane barwy wzajemnie się wzmacniają, najaktywniejszą z barw jest pomarańczowa i czerwona, najbierniejszymi - zielona i purpurowa. Barwa jaśniejsza i bardziej nasycona tego samego tonu zawsze jest aktywniejsza od innych jego odcieni; stąd też niebieska wydaje się o zmierzchu aktywniejsza od czerwieni.

Wyróżniamy kontrast:

• koloru - najsilniejszy z kontrastów - to zestawienie czystych nasyconych barw leżących dalej od siebie na kole kolorów -im dalej tym większy kontrast
• waloru - jeden z zestawianych odcieni jest rozbielony a drugi chromatyczny
• czystości barwy - jeden z odcieni przełamany szarością lub czernią w połączeniu z barwą chromatyczną

Che Guevara- Andy Warhol

 Walor

Jasność barwy, natężenie światła względnie cienia, jaka zawarta jest w tonie kolorystycznym.

Walor wiąże się z poczuciem ciężaru koloru, ponieważ barwy i odcienie jasne są lekkie i ulotne, a ciemne sprawiają wrażenie ciężkości i masywności. Odpowiednie rozłożenie walorowe organizuje kompozycję kolorystyczną. W kompozycji malarskiej światło może być rozłożone równomiernie, ale może też być źródłem silnych kontrastów i wpływać na walor. Siła waloru zależy również od barwy przedmiotów w naturze.

Kiedy rozum śpi budzą się demony- Francisco José Goya y Lucientes

Znaczenie barw

CZERWIEŃ to barwa władzy – jest to kolor królewski i biskupi. Czerwień jest kolorem ziemskim, oznacza krew, ogień, wojnę i rządzę. Jest także kolorem namiętności płodności oraz odwagi. Czerwień połączona z czernią jest symbolem egoizmu, gwałtu i zdrady. Jasnoczerwony oznacza miłosierdzie, zaś kolor krwi jest symbolem męczeństwa i Chrystusa.

Dobra strona czerwieni to ta kojarzona z miłością (czerwona róża) i pasją (płomień). Domeny czerwieni to siły witalne, życie i piękno. Z ogromnej ilości symbolizowanych przez nią cech, do najważniejszych należą: ekstrawertyzm, odwaga, antydepresyjność, asertywność, determinacja, przyjazność, ciepło i wrażliwość. Jej "zła" strona to symbol złości i krwi, jako rewolucji. Kolor czerwony użyty w odpowiednim kontekście może kojarzyć się z powstaniem, rewolucją, śmiercią, walką.

BŁĘKIT to kolor transcendentny.

Kojarzy się z otwartą przestrzenią, wodą, morzem, niebem. W starożytnej Grecji i Rzymie był symbolem najwyższych Bóstw - Zeusa i Jupitera. Dla chrześcijan jest to również kolor Matki Bożej. Kolor niebieski był początkowo symbolem wierności, np. rycerze na cześć ukochanej kobiety przywdziewali niebieskie stroje. Z czasem stał się symbolem niewiernych i oszukanych. Zawieszony przed domem niebieski fartuch oznacza zaproszenie chętnych do ożenku.

Niebieski jest kolorem pełnym symboliki. Niektóre z nich to: uduchowienie, pokój, higiena, spokój, woda, świeżość i chłód, lecz również dynamizm, kreatywność i inspiracja. Niebieski to także kolor przyjaźni: podarowanie niebieskiego kwiatu symbolizuje duże znaczenie przyjaźni dla obdarowującego. Niebieski bywa też postrzegany,  jako symbol przywiązania do tradycji.

ŻÓŁTY to kolor złota oraz słońca. Oznacza najwyższe wartości i wiedzę. Niegdyś kolor żółty był barwą zamężnych kobiet i matek, miał wzbudzać do nich szacunek. Stopniowo kolor ten stał się symbolem zdrady, fałszu, bezwstydu (ladacznice), wrogości (Żydzi). Odcień cytrynowożółty symbolizuje nienawiść i zdradę. Judasz przedstawiany jest w malarstwie z żółtej szacie. Ponadto kolor ten uznano za barwę wrogości, złych zamiarów i bezwstydu.

BIEL jest symbolem czystości i niewinności, a także odnowy życia duchowego. Jest barwą aniołów i apostołów. W sztuce wczesnochrześcijańskiej białe były szaty apostołów, starców Apokalipsy, czasem Chrystusa, rzadko aniołów. W późniejszym średniowieczu coraz częściej zastępowano ją barwami chromatycznymi. Chrystusa przedstawiano w bieli w momencie transfiguracji.

CZERŃ  można nazwać "niezrozumianym kolorem", gdyż niemal w każdej kulturze ma inne, często odległe znaczenie.Najczęściej jednak jest barwą negatywną, jest kolorem nocy, niewiary, grzechu i śmierci, symbolem upadłych aniołów, nicości i gniewu, ale także oznaką pokory, obumarcia dla świata i ciała, ascezy. Czarny kolor oznacza również nieugiętość.Pozostałe istotne cechy symbolizowane przez czerń to: tajemniczość, seksowność, skojarzenie z władzą, dostojnością, czasem nawet zastraszaniem (sędziowie, prawnicy,...) oraz powaga. Generalnie jest kojarzona bardziej z obszarami miejskimi niż wsią.

FIOLET to kolor żałoby i zadumy. Jest barwą charakterystyczną dla okresu Adwentu, czyli okresu oczekiwania na narodziny Chrystusa. W latach 60. fiolet stał się kolorem buntu i przemian, uznawano go za niekonwencjonalny i prowokujący, zaś odcienie fioletu stały się symbolem młodości i poszukiwania wolności.

POMARAŃCZOWY- oznacza nadchodzące zmiany, kreatywność połączoną z równowagą. Jest to kolor związany z seksualnością i reprodukcją. Kwiaty o barwie pomarańczowej symbolizują entuzjazm i pożądanie.

ZIELEŃ to kolor wegetacji ziemskiej, życia i roślinności. W Biblii kolor Ogrodu Pańskiego. Jest to barwa nadziei na szczęście, zwycięstwa i kontemplacji. Zielony jest kolorem kompromisowym, symbolizuje także płodność i nieśmiertelność. Kiedyś kolor ten symbolizował rodzącą się miłość; tak ubrany mężczyzna dawał damie do zrozumienia, że jest w niej zakochany.

W średniowieczu zieleń uważano za kolor symbolizujący katastrofę i zło, była kojarzona z samym diabłem. Istniał nawet przesąd, że ubieranie się na zielono może ściągnąć złe moce i pecha. Niektóre negatywne znaczenia przetrwały w zmienionej formie do dziś – jaskrawa zieleń kojarzy się z trucizną, zaś blada, zmieszana z niewielką ilością błękitu lub szarości – z chorobą.

Z biegiem czasu zielony zdobywał coraz lepszą reputację i przestał się kojarzyć ze złem, stał się natomiast symbolem losu i przypadkowości – zarówno w ich dobrych, jak i złych aspektach