Renesans- malarstwo

Renesans był epoką nowości i innowacji, z łatwością da się to również zauważyć w dziedzinie malarstwa. Malarstwo renesansowe w niczym nie przypominało malarstwa średniowiecznego, przede wszystkim tematem obrazów powstałych w epoce odrodzenia były głównie sprawy świeckie, zaczęto także na większą skalę malować portrety. Co więcej właśnie w epoce odrodzenia zaczęły powstawać także autoportrety, co w średniowieczu byłoby nie do pomyślenia – ostatecznie wtedy artysta miał pozostać anonimowy. Ogólnie rzecz ujmując, malarstwo renesansowe cechowało się wielkim bogactwem kolorystycznym i dbałością twórców o drugi plan obrazu. Zaczęto zwracać uwagę na wykańczanie detali. Artyści chętnie sięgali po rozmaite symbole, najczęściej spoza typowej dla średniowiecza symboliki religijnej. Malarze renesansowi bardzo często sięgali w swej twórczości po motywy mitologiczne, nie stronili od malowania aktów. Poza tym to właśnie w renesansie zaczęto malować na płótnie, rezygnując z popularnej w średniowieczu deski. Wprowadzono także perspektywę i zaczęto korzystać ze światłocienia. Malarstwo renesansowe było w dużej mierze malarstwem eksperymentalnym - eksperymentowano z farbami olejnymi, z kolorystyką, z perspektywą. Odrodzeniowi malarze pilnie studiowali anatomię, by jak najlepiej ukazać namalowane przez siebie postacie w ruchu. Malarstwo renesansu cechowało się głęboką harmonią, artyści zwracali się ku naturze, co jest widoczne nawet na portretach – często na drugim planie możemy podziwiać wspaniale dopracowane pejzaże. Zaczęto także korzystać z techniki sfumato, czyli łagodnego przechodzenia od ciemniejszych barw do całkiem jasnych przy stworzeniu charakterystycznego „zamglenia”.

Cechy malarstwa renesansowego:

» zainteresowanie człowiekiem i otaczającym go światem
» przedstawianie scen religijnych w nowym ujęciu (zeświecczenie interpretacji)
» dążenie do pogodzenia antyku z ideologią chrześcijańską, wiary z wiedzą, intuicji z rozumem
» trójwymiarowość i perspektywa(zbieżna i powietrzna)
» realizm w przedstawianiu świata i człowieka
» gloryfikacja dłoni w portretach
» schemat włoskiego portretu (układ centralny, symetryczny, zamknięty w trójkącie równoramiennym, na tle okna lub pejzażu)
» alegorie i myślenie symboliczne (każde pojęcie abstrakcyjne ma umowny obraz wyrażający jego treść)
» różnorodna skala barw, cieni i odcieni
» wykorzystanie światła i półcieni w oddaniu nastroju obrazu
» pojawienie się tonda (okrągła kompozycja)
» techniki: mokry fresk, tempera na drewnie, olej na płótnie 

Najwybitniejsi malarze i przykłady dzieł:

• Andrea del Verrocchi (Chrzest Chrystusa)
• Raffaelo Santi ( Szkoła ateńska, Madonna ze szczygłem)
• Michał Anioł ( Freski Kaplicy Sykstyńskiej)
• Tycjan (La Bella, Wenus, Miłość Ziemska i Niebiańska)
• Albrecht Dürer (Czterej jeźdźcy apokalipsy, Autoportret)
• Hans Holbein Młodszy (Portret Jane Seymour)
• Lucas Cranach (Madonna z jabłonią))
• Pieter Bruegel (Wesele chłopskie, W krainie pieczonych gołąbków, Ślepcy, Zima)
• Giorgione (Śpiąca Wenus, Burza)
• Jan van Eyck (Ołtarz Gandawski,  Portret małżonków Arnolfini
• Marcin Kober ( Portret Stefana Batorego, Portret Anny Jagiellonki) 
• Hieronim Bosch (Niesienie krzyża, Wóz z sianem)
• Masaccio ( Trójca Święta, Wygnanie z raju)
• Piero della Francesca (Chrzest Chrystusa, Sen św. Hieronima)
• Sandro Botticelli (Narodziny Wenus, Triumf Wiosny)
• Leonardo da Vinci (Człowiek witruwiański, Madonna w Grocie, Mona Lisa, Anna Samotrzecia, Dama z łasiczką, Ostatnia Wieczerza)